James Morrison

 I love you.

supposed to be so beautiful

 I still have some troubles with myself. But... it kinda is beautiful. For the first time in my life I know that I will have something to tell about to my children and grandchildren. Even if that was only onetime adventure, I am happy it had happened. I met great people, I took part in something absolutely magical, I was interviewed! Ok, by radio which has about 15 listeners, but I was! And I am not afraid to say that... my dream came true.

 Only in movies there's never too late. 

 I'm the biggest dickhead I know.

 I have to let me go.

expert of unnecessary things.

 I'm an fucking expert of unnecessary thing. I am an unnecessary thing.

 I'm gonna be all alone for the rest of my life because no one will EVER be as perfect as Jensen Ackles.

struggling to breathe again.

 I expected It would be hard. But not that much. I thought I have all of this is behind me. That I got over with it. She helped me realised that I can't shake it off like snap of my fingers. 

Everybody's been abandoned and left a little empty-handed.

 I wanna be able to enjoy the little things. Like smile from a child, nice weather, gold trees, people around me, great books, mesmerising music, each new follower on tumblr/fashiolista/deviantart... 

I wanna be brave enough to be happy.

Why can I make everyone happy but me?

abandonment, abandonment, abandonment.

I can't mobilize myself to do simply anything. I should learn, read and make my matriculation presentation. And I sit on my ass doing nothing. Iiiiiiiiiiiiiiii hate myself.

my head is about to explode

 I hate it so fucking much. Everytime I hear something like this I'm fucking paralised by fear. What am I suppose to say to him? I am not a fucking psychologist! 
 Please, PLEASE somebody help me.

My head is about to explode.

looking for what I knew

 Bright light almost blinding, black night still there shining, 

I can't stop, keep on climbing, looking for what I knew.

Had a friend, she once told me 'You got love, you ain't lonely',

Now she's gone and left me only looking for what I knew.

Mmm, I'm telling you now, the greatest thing you ever can do now 

Is trade a smile with someone who's blue now, it's very easy just...

Met a man on the roadside crying, without a friend, there's no denying,

You're incomplete, there'll be no finding looking for what you knew.

So anytime somebody needs you, don't let them down, althought it grieves you,

Someday you'll need someone like they do, looking for what you knew.

Mmm, I'm telling you now, the greatest thing you ever can do now,

Is trade a smile with someone who's blue now, it's very easy just...

I've always wanted only one thing.

jest chujowo, ale stabilnie

 To be honest, I don't really remember how it is to be truly happy. 
Some things make me happier than I usually am. Like Curly Heads concert yesterday. How is it possible that they play the music which is exactly in my heart? 

I can't find the motivation to learn. I know I have 4 test in 2 following weeks, but I just don't feel like I can learn it all. It's first week of school and already I don't get maths. Freaking great.

HELP! 

jest chujowo, ale stabilnie.

just make me forget.

 I believe I shouldn't be seeing him. Everytime after our goodbye I think to myslef that... after all, he's able to put himself together and move on. And I'm still a mess. I'm still broken into thousands pieces. Maybe I have this written all over my face "BROKEN". That's the truth. I'm fucking broken. I'm so scared to get involve into... anything that I... Oh, god. I hate people. I hate them. 

 Everyone I got close to... just left me. Everyone. Z, K, M. That's why I never ask for help. Because I had to learn how to live on my own. How to get by on my own. No matter what, you can always count on you. Only.

my heart is broken

I will wander till the end of time

torn away from you

I pulled away to face the pain

I close my eyes and drift away

over the fear that I will never find a way to heal my soul

and I will wander till the end of time

torn away from you

My heart is broken

sweet sleep, my dark angel

deliver us from sorrow’s hold (over my heart)

I can’t go on living this way

But I can’t go back the way I came

chained of this fear that I will never find a way to heal my soul

and I will wander till the end of time

half alive without you

My heart is broken

sweet sleep, my dark angel

deliver us

Change

Open your eyes to the light

I denied it all so long, oh so long 

Say goodbye

Goodbye

it's ok to be scared

 Things are so easy to forget. That's why I write diaries. Since 2nd grade of primary school. I love going back to them. Read all things I wrote when I was 10, 13 and even a year ago. It seems so... I seem so different. Always. It reminds me that I was happy. And it keeps me believe that someday I will be happy again. There's a lot of things that can make me feel happier than I usually am. Like acting, singing, watching my stupid TV series. I'm in love with Degrassi. I watch it since I was... 12! Jesus, it's 6 years. 3rd generation. It's not real, but it became a part of my real life. I love really stupid ones like Gossip Girl or The Vampire Diaries. I watch GG only for Leighton Meester and Ed Westwick. They're... stunning. Esspecially her. The Vampire Diaries is the most stupid TV series I've ever seen. But the cast is so damn sexy! Ian Somerhalder, Paul Weasly (SPEAKING POLISH!), Michael Trevino, Steven R. McQueen, Zach Roerig, Joseph Morgan (and his accent), Nathaniel Buzolic and even Matthew Davis! How the fuck is it possible that they are all in one movie?! It's too much. There has to be like 10000 degrees! And now - Supernatural. JESUS CHRIST. HAVE YOU SEEN JENSEN'S LIPS?!?!?!? They're like fucking carved! And his eyes, sweet mother of jesus. And Sam - his responsibility and sagacity, wisdom... I'm madly in love with Dean, but I like Sam more. And I love to be scared. And I have to confess - these series have their moments... And it's really hard to scare me. 

 I love the light of setting sun. It makes world seem more magical. More beautiful. I'm scared. But now I know that it's ok to be scared. Everyone is afraid of something. "Fear is built-in into human and there is no sense in fighting it. Without fear we would be success animals. We shouldn't be ashamed of fear. It's as natural and necessary as amusement or pain. I have to learn to live with it." 

 Let's fade together.

 I stood on that leg and I just... fell over. It never happened before. I knew that there's something bad going on with this knee but... I never thought I would fell! 

 I am afraid of September. I'm afraid of the last class and... things are going back to normal. I don't want them to. I'm afraid of seeing J. I'm afraid of being among all of those people. I don't even like them. I love my class, but all the rest just... terrifies me. 

 It's over. There's two weeks left, but my holiday is over. I have to prepare myself to school. Like... mentally. Oh, fuck it.

 I thought it over. Maybe it's not the best idea, but... I loved him for 9 years. It's too much in my short life to just erase him. I don't love him anymore. But I don't hate him either. So maybe that's the best time to just stay friends.

 I started watching Supernatural. The main reason is - I don't really get the phenomenon of Jensen. But to be honest - I didn't get the phenomenon of Ed Westwick. And then I watched Gossip Girl. Each of episode. Mainly because Leighton and him. 

 I guess I've always felt it's gonna end like this. We never can agree on hanging out. So annoying!
 
 I think a lot lately. Ok, not just lately, I usually think and plan too much. But I WANT it to come to an end. Right after holiday. And maybe even during it. To be honest - I feel nothing. I don't even enjoy it anymore. It was fun. But it's not anymore. We can don't talk for couple of days (like right now - it's third day since I have no sign from him), don't hang out for over a week and don't miss each other. And we supposed to be in the biggest insanity right now - on the beggining. But we're not. And I don't feel any kind of sorrow. I suppose I'll feel relief when I would tell him "It was fun but holiday is over and so are we". 

 Baccalaureate, I'M COMING!

 

Just stay with me, cause I can't walk alone.

am I too lost to be saved?

 Who am I trying to fool? It hurt me. It hurt like fuck. That's why I did all of theese. I just wanted it to be different than before. 
 I'm a fuck up. I'm a fucking wreck. I'm trying to fight it, but it's getting harder every day. This holiday is my break. I need this break. I need to be someone else. Anyone but me. Like on the stage. Life is a stage, isn't it? I acted like I didn't care. And I didn't. For a while. It was... magical. Not like every day before. It helped me realise few things. 
 First - I still have an ability to throw it all away. I can just... expulse it. 
 Second - I really can act. I can pretend to be someone else and no one realises that's not real me. I don't like to lie, but it wasn't really a lie. I just acted. 
 Third - I don't wanna be like that. I don't wanna have all that things - money, fashionable clothes, boyfriend just because everybody else has. No, I wanna be me. I wanna live my life. My life is in my hands. 
 I'll do anything it takes to make my dreams come true. I dream about London. The truth is - all I have to do is to end studies here, gain money for travel and try. I'll be the brave one!

implicitly

 Oh, FUCK IT!
It's ok guys, I love you anyway. Thanks for all you've done, you gave me so much happiness lately ♥

 Everyday is a battle. I feel like I've lost again. I know it'll probably change with time. But it's ok to loose battles as far as you're winning the war. And I'm still into this game.

let my mind get off

 Thanks to this Olympic Games I don't have to think about real things. Yeah, OG are real too, but... I really feel like I'm a part of it. I'm Polish. I'm so proud of Polish sportsmen. Magda Fularczyk & Julia Michalska, Adrian Zieliński, Tomasz Majewski, Przemysław Miarczyński, Zofia Noceti-Klepacka, Sylwia Bogacka, Damian Janikowski... It's a lot in my opinion. I still believe that Anita Włodarczyk and Polish National Volleyball Team will get gold medals too. Esspecially PNVT, to be honest. I literally love them. All of them. 
 Andy Murray. I cried after his semi-final. Cause I knew that meant that... he's got a medal. But I couldn't speak after the final. I was alone at home and I screamed so hardly. When he won I cried like a little baby. They gave me so much happiness. 

Tomorrow I'll become a blood donor. I'm scared a little, cause when I was young I easily fainted after blood samples. But I really wanna do this. It has to be amazing feeling - knowing that part of you can save someone's life. 

 I want my driving licence! NOW!

loony arrow

 Czasem zastanawiam się, czy tylko ja jestem na tyle pojebana, by faktycznie to wszystko odczuwać, jako fizyczny ból. Wszystko mnie boli. Wszystko. Chyba po raz pierwszy, siedzenie w domu nie pomaga. Zawsze lubiłam, szczególnie w takim nastroju, posiedzieć sama w domu, zaciągnąć rolety, posłuchać muzyki i dużo myśleć. Teraz nie mogę. Od myślenia boli mnie głowa. Od czucia serce. A od tego, że staram się powstrzymać i jedno i drugie, boli cała reszta. 
 Nigdy nie odezwę się pierwsza. Właściwie to nie wiem skąd mi się to wzięło, ale mam wrażenie, że się narzucam. Że ta druga osoba już mnie nie chce. Czuję się tak niepewnie, że jeszcze bardziej miesza mi to w głowie. Nie wiem co źle zrobiłam, powiedziałam... Nie chcę się nad tym zastanawiać. Przecież sama siebie przekonuję, że to nie ma dla mnie znaczenia. Ale za szybko się oswajam. A gdy już się oswoję, nie potrafię wyzbyć się przywiązania do tego, kto mnie oswoił. Jestem w stanie zrobić wszystko dla swoich bliskich, choć pewnie większość z nich nie zdaje sobie z tego sprawy. 
 Cała się trzęsę. 


 Obiecałam sobie, że te wakacje nie będą takie, jak wszystkie poprzednie. I nie są. A może raczej - nie były. Niczego nie żałuję. Oprócz tego, że zawsze muszę spaść w połowie drogi na szczyt. Nawet nie wiem, jak tam jest. Nigdy tam nie byłam i znów czuję, że nigdy nie dojdę. Mimo swojej niezależności i aspołeczności, nie potrafię kroczyć sama. Potrzebuję kogoś, żeby mnie trzymał za rękę, a gdy upadnę, pomógł wstać. 
 Upadłam. Wiedziałam, że muszę się nauczyć prosić o pomoc, ale się nie nauczyłam. Teraz jest za późno.

***

 Sometimes I wonder if I'm the only one who is so fucked up to feel all of this as physical pain. Everything hurts. Everything. I guess that's the first time when sitting at home doesn't help. I've always liked, esspecially in mood like that, to sit alone at home, draw the blinds, listen to music and think a lot. Now I just can't. My head hurts from thinking. My heart hurts from feeling. And everything else because I'm trying to stop both.

 I never talk first. I don't really know why, but I feel like I'm bothering. Like this second person doesn't want me anymore. I feel so fucking insecure that is fucking me up even more than I already am! I don't know what did I do or say wrong... I don't wanna think about it. I'm trying to convince myself that I don't care. But I get familiar too fast. And when I feel familiar to someone I can't get rid of affection to this person. I'm ready to do anything for people that I love but I'm quite sure that most of them have no idea about it. 

 I'm all shaking.

 I promised myself that this vacation wouldn't be like all the previous. And it's not. And maybe - it wasn't. I regret nothing. Except the fact that I always have to fall in the halfway to reach the top. I don't even know how is there. I've never been there and again I feel like I never will. Despite my independence and asociality I can't walk alone. I need someone to hold my hand and pick me up when I fall. 

 I fell. I knew I have to learn how to ask for help, but I didn't. Now it's too late.

hide my pride

 Tęsknię. Sama się przed sobą nie chcę do tego przyznać. Ale muszę. Ale to nie moja kolej na wykonanie kroku. Mam dość robienia za naiwną idiotkę. 


 2 razy płakałam dzisiaj ze szczęścia. Kiedy kończył się 2 set meczu Murray vs. Djoković, myślałam, że zwymiotuję na biurko. Kiedy wygrał, popłakałam się jak małe dziecko. Bo to znaczy, że ma już medal. Srebrny lub złoty, ale już go ma. Och Andy! ♥
 Kiedy wracałam do domu, w radiu usłyszałam, że Fularczyk i Michalska zdobyły brązowy medal. Przyznaję, nie znałam całej historii choroby Magdy. Cieszyłam się, oczywiście, ale kiedy przeczytałam o tym, co się z nią działo, aż mnie ścisnęło za serce. Potem zaciekła walka Zielińskiego. Kiedy stanął na podium i usłyszałam hymn, Mazurka Dąbrowskiego, znowu się popłakałam. No i Majewski - obrona tytułu Mistrza Olimpijskiego... Sport tak wiele dla mnie znaczy. W dni takie, jak dzisiaj, kiedy nie mam do kogo otworzyć buzi, jest najważniejszy. Przynajmniej w snach panuje radość.

***

 I miss. I don't wanna admit it to myself. But I have to. But it's not my turn to take a step. I'm done with making such a naive fool of myself. 

 I cried from happiness 2 times today. When 2nd set of Murray vs. Djoković match was getting to an end, I felt like I was about to puke on my desk. When he won, I bursted into tears like little child. Cause it means he's already got a medal. Silver or gold, but he has it.Och Andy! ♥

 When I was on my way home I heard on the radio that Fularczyk and Michalska won a bronze medal. I admit I didn't know about Magda's sickness. I was glad, of course, but when I read about what was happening to her, I got this feeling of squeeze in my heart. Then hard fight of Zieliński. When he standed on the podium and I heard national anthem, Mazurek Dąbrowskiego, I cried again. And Majewski - defense the title of Olympic Master... Sport means so much to me. In days like today, when I don't even have anybody to talk to, it's the most important. At least there's happiness in dreams. 

she was fat and liked to look into sky

 Czasem jeszcze czuję jego zapach. Ale już nie rozglądam się dookoła, by sprawdzić, czy faktycznie gdzieś tam jest. Już nie chcę wiedzieć.
 Nie jestem pewna. I myślę, że na dobrą sprawę nigdy nie będę. Ale Kinga ma rację. Cieszę się tym. I tyle mi wystarczy.

 ***

 Sometimes I can feel his scent. But I don't look around to check if he's somewhere around anymore. I don't wanna know anymore.

 I'm not sure. And I think I'll never really be. But Kinga's right. I'm glad about it. And that's enough for me.

you'll never know

 Jak ja uwielbiam sny. Szczególnie takie sny. Mam swój własny sennik i czasem zaglądam do internetowego. Jeszcze nigdy mi się nie sprawdziły, ale przynajmniej zabijam jakoś nudę. BYŁ TAKI CUDOWNY. Nie pamiętam go w całości. Śniła mi się podróż autobusem. Najpierw siedziałam obok mamy i rozmawiałyśmy o jej młodości, a potem przesiadłam się i siedziałam obok malutkiego dziecka. Dziewczynki. Była taka piękna! Taka uśmiechnięta, patrzyła na mnie swoimi wielkimi pięknymi oczami, a kiedy pogłaskałam ją po policzku i bródce, zaśmiała się na głos. Miała najpiękniejszy uśmiech, jaki w życiu widziałam ♥
"Zastanawiam się, czy kiedykolwiek przyszło mu do głowy, jak bardzo sen jest podobny do śmierci. Może gdyby to wiedział, nie spałby tyle. A może właśnie dlatego to robi."
Jeżeli śmierć przynosi tak piękne obrazy, kiedy przyjdzie mój czas, nie będę się bać.

***

 I love dreams so much. Especially dreams like that. I've got my own dreambook and sometimes I visit this virtual ones too. They were never "true" to me, but I can kill the boredome at least. IT WAS SO BEAUTIFUL. I don't remember it all. I dreamed about travelling by bus. Firstly I sat next to my mom, while she was telling me about her childhood, and then I change my sit and I sat next to little child. A girl. She was so beautiful! So smiled, she was looking at me with her huge stunning eyes, and when I caressed her cheek and chin, she laughed. She had the most beautiful smile I've ever saw ♥
"I wonder if he ever thought about how much dream is similar to death. Maybe he wouldn't sleep so much if he knew. And maybe that's why he does it."
If death brings such a beautiful pictures, I won't be scared when my time comes.

too much will

 Zawsze wydawało mi się, że myślę trochę za dużo. I wtedy nauczyłam się wyłączać myślenie. Przez całe gimnazjum potrafiłam na zawołanie się wyłączyć. Wciąż na jawie zapadałam się w nicość. Coś jak sen - taki zwykły czarny sen, tylko z otwartymi oczami, na siedząco itp. Wiedziałam, że upływa czas, że obok mnie toczy się życie, ale nic z tego nie dotyczyło mnie bezpośrednio. 
 Zawsze za bardzo się przejmowałam. WSZYSTKIM. Naprawdę wszystkim. Wiedziałam, że to bez sensu i mimo, że chciałam, nie potrafiłam tego zmienić. To dlatego potrzebowałam tego wyjazdu. Pojechałam tam z zamiarem zniszczenia siebie, zapomnienia o sobie samej. I właśnie to sprawiło, że jestem na nowo. 
 Nawet nie umiem tego wyjaśnić. Pierwszy raz w życiu wiem, że nic mi się nie stanie. Tym razem nie będzie boleć.

***

 I've always stated that I think a little bit too much. And then I learned how to turn off thinking. For all junior high school I could turn off at my beck and call. I fell into mere nothing on and on. Like a dream - ordinary black dream, but with open eyes, sitting etc. I knew that time was elapsing and life goes on next to me but nothing at all applied to me.

 I've always worried too much. Because of EVERYTHING. Literally everything. I knew that it's meaningless and despite of I really wanted to I couldn't change it. That's why I needed this trip. I left there with intention to destroy me, I wanted to forget about myself. And this made me become once more time. I'm anew. 

 I can't even explain it. For the first time in my life I know that I'll be allright. This time it won't hurt.

feel so good being bad

 Jest tak inaczej... Aż nie mogę w to uwierzyć. Patrzę na siebie w lustrze i się nie poznaję. Jak to możliwe, że wyjechałam tak strasznie przybita właściwie wszystkim co się dookoła mnie działo, a nawet tym, co się nie działo, a wróciłam tak... żywa? Pomimo to. A może? Może właśnie dzięki temu. 
 Nigdy nie byłam naprawdę wolna. Jestem niezależna i nigdy nie robię tego, czego inni ode mnie oczekują lub wymagają, ale nigdy nie czułam się prawdziwie wolna. A przez te 7 cudownych dni byłam. Naprawdę zniknęłam z powierzchni Ziemi. Przeniosłam się dosłownie w gwiazdy i wróciłam stamtąd zupełnie inna.

Niczego nie żałuję.

***

 It's so different... So different that I just can't believe. I look at me in the mirror and I can't recognise myself. How is it possible that I left here so much under the pressure of everything what was around me and even of things that really wasn't and I came back so... alive? Despite of... Or maybe? Maybe because of it?

 I've never been really free. I'm independent and I never do things that people want me to do, but I've never been really free. And theese 7 wonderful days made me feel free. I really disappeared from this Earth. I literally moved to stars and came back totally different.

I regret nothing.

but who can decide what they dream?

 Taki piękny sen, taki piękny... Teraz boli jeszcze bardziej, ale jeżeli nie mogę mieć tego w realnym świecie, niech chociaż mam to w świecie snów ♥
 Dzisiaj zniknę. Przez 8 dni mnie nie będzie. Nie będzie mnie na tej Ziemi. 

zniknijmy

***

 Such a beautiful dream, so beautiful... It hurts much more after all, but if I can't have it in a real world, I'd love to have it in a dream world at least ♥

 I will disappear today. There will be no me for 8 days. I won't be on this Earth. 

let's disappear

you only live once

 Jebać to. Jebać konwenanse, zasady i normy moralne. Jedno wielkie pierdolenie. Nienawidzę pierdolenia, a sama pierdolę. Tego lata dam się zniszczyć. Tego lata zniknę.


***


 Fuck this shit. Fuck conventionality, rules and moral standards. One big bullshit. I hate bullshiting. And I do it on my own. I will let this summer distroy me. This summer, I will disappear.

no value

 To nie ma znaczenia. Jestem tylko małym pierdem Matki Ziemi. Kiedyś zasłużę na szczęście.


***


 It doesn't matter. I'm just a little fart of Mother Earth. Time when I deserve happiness will come eventually.

liquid happiness

 Wierzyłam, że tym razem będzie inaczej. Przecież to mój przyjaciel. A jest jak zwykle. Znowu zostałam sama. Pójście samemu do kina to już chyba szczyt samotności, prawda?
 Cóż, dzisiejsze zakupy nie do końca wyglądały tak, jak miały. Ale mimo wszystko dały mi trochę szczęścia. Kupiłam bransoletkę. Podobała mi się już na zdjęciu, które wypatrzyłam na groszkach lub snobce. Ale kiedy zobaczyłam ją dzisiaj na żywo, chciałam kupić od razu pięć, jest taka piękna! Po drugie kupiłam w końcu torbę. Tą, która spodobała mi się jako pierwsza (i ostatnia, nawiasem) i to po 40% przecenie. Dwie części Harry'ego Pottera. Owszem, planowałam kupno, w razie, gdyby zostały mi pieniądze, ale absolutnie nie dwóch części. Teraz mam 5, 6 i 7. Cztery pierwsze kupię przy kolejnych okazjach. Naprawdę nie jestem normalna, kupowanie książek daje mi dużo, dużo więcej radości niż kupowanie nowych ubrań, torebek i butów razem wziętych. No i kawa w Starbucksie. Mimo, że nad moją głową hulała burza, w sercu świeciło słońce. Pierwszy raz od ponad tygodnia na dłużej niż kilka sekund. To moja mała namiastka Londynu. Obiecuję sobie po raz kolejny, że w swoim życiu uczynię absolutnie wszystko, by się tam przenieść na stałe. Nigdzie nie czułam się tak dobrze, jak tam. Nie przeszkadza mi ciągły szum, deszcz, mgła i nieustający hałas. W Londynie pokochałam właściwie wszystko. Poczynając od wiktoriańskiego stylu budownictwa centrum. Chryste, te budynki są takie piękne! Poprzez to, że właściwie każda dzielnica ma swój park. I to jaki! Z boiskami do tenisa, krykieta, trawą, po której można chodzić boso, ławkami z wykaligrafowanymi dedykacjami dla ukochanych, nie jakimś markerem, kluczem, czy scyzorykiem, tylko normalnie, legalnie, wykonanymi przez fachowców. Poprzez prawdziwą zieleń. Tam wszystko jest tak zielone! Prawdziwie zielone... Aż do ludzi. Na ulicy ludzie wymieniają się uśmiechami, pytają co słychać, zawsze znajdą kilka sekund, żeby Cię pozdrowić... Londyńska pogoda nie jest dla mnie żadnym uniedogodnieniem, wręcz przeciwnie! Lubię deszcz, nienawidzę długich upałów i mroźnych zim. 
 Swoją drogą, dzisiejsza burza zmusiła mnie w końcu do kupna składanego parasola. Jeszcze się musiałam za nim nachodzić. W New Looku znalazłam fioletową parasolkę w kwiatki za 20zł. Jest śliczna. Nie w moim stylu, zupełnie. Ale jest śliczna. No i taki parasol zawsze się przyda, a nie moja czarna kryka. Jak wezmę tego badyla z domu, mogę dzwonić do wszystkich znajomych, żeby brali okulary przeciwsłoneczne, bo nigdy skurczybyk nie uraczył porządnego deszczu. Kalosze przecięła mi trawa. Kurczę, kalosze jak z koziej dupy trąba. Na wrzesień kupię sobie nowe. 
 Deszcz, to w mieście najlepsza okazja na spacer. Na ulicach w ogóle nie ma ludzi, a jeśli już to tylko przemykają jak cienie w poszukiwaniu schronienia przed kroplami. Piękny zapach, zupełnie nie jak w mieście... Ale najpiękniejsze są barwy. Nieważne, czy świeci słońce czy nie. Gdy pada deszcz, wszystko ma inny kolor. Albo zaraz po deszczu, wszystko staje się takie wyraźne, czyste. 
 Tak, jestem czubkiem.


 Ogłaszam plebiscyt na najcudowniejszego ojca na świecie. I tak, mam już zwycięzcę. Fernando Torres. Chryste, nie dość, że użyczył Norze i Leo tak pięknych i zdolnych genów, to jeszcze jest taki cudowny! 


 Tęsknię za moimi durnymi serialami. Najbardziej za Skinsami. Chyba dlatego, że wiem, że już nie wrócą. Nie w takiej postaci, jaką pokochałam. 1 generacja była najlepsza. To do 2 wracam tego lata, ale 3 pokochałam. Moja ukochana postać, a właściwie dwie - Rich i Mini. I najpiękniejsza para na świecie Rich i Grace. Zawsze ciężko mi się rozstawać z kolejnymi generacjami, ale to rozstanie było wyjątkowo ciężkie. Potem za Degrassi. Oglądam to od tylu lat... Ale już niedługo potęsknię, bo na szczęście emitują Degrassi podczas wakacji. DZIĘKUJĘ. Potem za Pamiętnikami Wampirów. Długo głowiłam się nad tym, dlaczego ja to w ogóle oglądam. I doszłam do wniosku, że mają najseksowniejszą obsadę, jaką w życiu widziałam. Wszystkie fanki serialu zachwycają się Ianem Somerhalderem. I, jasne, jest zajebisty i ma piękne oczy, ale mnie tam się najbardziej podoba Nathaniel Buzolic. Zawsze lubiłam złych chłopców z prawdziwego zdarzenia. No i Plotkara. Mimo, że wymęczyłam ten sezon. Był tragiczny. Ok, podczas trwania romansu Dana i Blair zadziwiająco, wręcz szokująco mi się to wszystko podobało, ale... serio? Waldorf i Humphrey? No, ale końcówka była na tyle mocna, że chcę już wiedzieć, co dalej!


 I can't change who I am.
Not this time, I won't lie to keep you near me.
And in this short life there's no time to waste on giving up,
my love wasn't enough.




***


  I believed that this time it will be different. He's my friend. And it is like usually. I ended up alone, again. Going alone to cinema is like the top of loneliness, isn't it? 
 Well, today's shopping didn't really look like it supposed to look. But despite of everything, it gave me a little bit of happiness.  I bought a bracelet. I liked it when I saw for the first time on the picture. I found it on groszki or snobka. But when I saw it today, I wanted to but at least five immediately, it's so beautiful! And I bought a purse. Finally. This one, which I liked as first (and the last one) and it was 40% cheaper. Two parts of Harry Potter. Yes, I've planned purchasing in spite I would have some money left but not two parts! Now I have the fifth, sixth and seventh. I will buy theese four missing by the next opportunity. I'm really freak. Buying books gives me soooo much more happiness than buying clothes, purses and shoes put together! And coffee from Starbucks. Despite of thunderstom above my head, there was sun shining in my heart. First time from over a weak for a little bit longer than just a few seconds. It's my little makeshift of London. I promise myself that I will do anything it takes in my life to move to London forever. I've never felt so good anywhere. I don't mind - all this noise, rain, fogg... I've loved everything in London. Starting with Victorian architecture. Christe, theese buildings are so beautiful! Next - actually, every discrict has it own park! With pitches for tennis, cricket, grass where you can walk barefoot, benches with dedications for beloved, not made with marker, but leggaly, by specialist! Next - the real green. Everything is green there! Really green... Ending with people. On the street, people smile to each other, ask "what's going on", they always find few second to say "hi"... London's weather is not an bit of an inconvenience, the opposite! I like rain, I hate long terming swelterling heats and cold winters. 
 By the way, today's thunderstorm made me buy a folding umbrella, finally. And I had too look for it. I found purple umbrella with flowers in New Look for 20zł. It's lovely. Absolutely not my style, but it's lovely. And umbrella like this is so useful, not my black walking-stick. And if I'll take this shit with me, I can call all of my friends so they can take sunglasses with them. That motherfucker had never got to know the rain! My wellies got cut by grass. Wellies like trumpet from goat's ass. I'll buy new once for fall.
 Rain - that's the best opportunity for walk in town. There's no people on the streets, and if, they only run to find some piece of dry place. Great smell, not like town at all... But the most beautiful are colours. It doesn't matter if sun is shining or not. During the rain everything has another colour. Or just right after the rain, all is so vivid, clear.
 Yes, I'm mental.


 I announce plebiscite for the best father in the world. And yes, I've got a winner yet. Fernando Torres. Jesus, he gave Nora and Leo so beautiful and talented genes and he is so gorgeous in just being father!


 I miss my dumb TV series. I miss Skins the most. I guess it's because they won't be back. Not like they were. Not like I love them. First generation was the best. Second is the one that I'm watching again right now. But third is the one I've loved the most. My beloved character, actually two of them - Rich and Mini. And the most beautiful couple in the world - Rich and Grace. It's always hard to say goodbye, but this time it was esspecially hard. Later Degrassi. I watch it for so many years... But it won't take long. Degrassi is emmited during the vacation. THANKS. Later The Vampire Diaries. I've been wondering why do I watch it for a long time. And I stated that this tv series got the sexiest cast ever.All fans love Ian Somerhalder. Of course, he is amazing and he's got incredible eyes, but I like Nathaniel Buzolic the most. I've always liked theese really bad boys. And Gossip Girl. Despite I think the last sezon was really tiresome and weak. Ok, during the Dan-Balir romance I really liked it and I was shocked that I did. But, seriously. Waldorf and Humphrey? But the last episode was so suprising that I wanna know what is going to happen next!



 I can't change who I am.
Not this time, I won't lie to keep you near me.
And in this short life there's no time to waste on giving up,
my love wasn't enough.

and I will love you till the very end

 Jasne. Jestem człowiekiem, kobietą, uczennicą... Ale przede wszystkim jestem w życiu kibicem. I właśnie dlatego wolę spędzać wieczory przed telewizorem, niż z ludźmi, których średnio znam. Bo dzisiaj mimo tego całego bólu, który mnie otacza, płaczę ze szczęścia, a moje serce tak bardzo przepełnia miłość, że mam ochotę wybiec boso na ulicę i rozdawać wszystkim napotkanym ludziom. Nie ma Cules i Madridistas. Są fani Reprezentacji. Wszyscy się cieszymy, jesteśmy braćmi. Niech ta chwila trwa wiecznie, niech nie nadchodzi jutro, które przyniesie wszystko, co złe i smutne, zrodzi na nowo podziały. Nie nienawidźmy się. Pamiętajmy, że ci faceci zdobyli mistrzostwo trzy razy z rzędu i dokonali tego RAZEM. Jak jedna wielka rodzina. A nie jako Barcelona i Real. 
 Choć sama jestem Cule, a moje serce jest w barwach Blaugrana, jest w nim wystarczająco dużo miejsca na Casillasa, Ramosa, Arbeloę, Alonso. Pokażmy, że miłość stoi ponad podziałami.


***


 Sure. I'm human, woman, student... But above all, I'm aficionado in this life. And that's why I'd rather spend the evenings watching TV, than with people I barely know. Because today, despite of all that pain around me, I'm crying from happiness, and my heart is so full of love that I want to run out to the street barefeet and give it out to everyone that I'll meet. There's no Cules, no Madridistas. There are only fans of National Team. We're all happy, we're all brothers. Please, let this moment last forever, don't let tomorrow come and bring all what's wrong and sad, don't let it procreate divisions. Don't let US hate each other. Let's remember that all of theese guys achieved Championship three times in a row and they did it TOGETHER. As one big family. Not as Barcelona and Real.
 Though I'm Cule and my heart is in the colours of Blaugrana, there's enough place for Casillas, Ramos, Arbeloa, Alonso. Let's show that love stands above all divisions.

all you get is happy never after

 Chyba tak właśnie wygląda koniec. Te dwa miesiące miały być moją ucieczką, a okazały się bolesnym zderzeniem z rzeczywistością. Mój sen dobiegł końca. Mówią, że nadzieja umiera ostatnia i coś w tym jest. Moja wiara umarła dawno temu, a przez ostatnie kilkanaście miesięcy dogorywały jej resztki. Teraz nie ma już po niej nawet śladu. Każdy z nas ma jakiś szósty zmysł. Ja mam intuicję kryzysową. Jeśli wyczuwam katastrofę, zawsze nadchodzi. Mimo tego przeczucia, wciąż mam nadzieję. Niewiarygodne. To jak topielec na środku oceanu. Utrzymuje się na powierzchni resztkami sił. Wokół niego tylko woda - żadnego statku, nie mówiąc już o szalupie ratunkowej, czy poszukującej go ekipie. On czuje, że zbliża się jego koniec, ale ma nadzieję - przecież wciąż jest na powierzchni, wciąż karmi swą nadzieję kolejnymi oddechami, prawda?

 Niby mam czas, żeby zająć się projektami. Ale bez weny i zapału do ich realizacji będą wyglądać, jakby mnie bóg opuścił. Hahaha, że w takiej chwili stać mnie na żarty... A tak już zupełnie na poważnie, branie się za nie mija się z celem. 


 Mam dość dostawania po dupie.


***


 I guess that end looks exactly like that. Theese two months were supposed to be my escape, and it turned out as painfully clash with reality. My dream is over. It's said that hope dies as the last one and there is a little bit of truth in it. My belief died long time ago, and during the last few months its scraps were decaying. Now there is no sing of it. Everybody has some sixth sense. I have a Crisis Intuition. If I feel a tragedy, it always comes. Despite of this feeling, I still have hope. Unbelievable. I'm like kelpie in the middle of the ocean. I'm drifting by the relics of my strenght. Around me is only water - no ship, not even mention about lifeboat, or rescue group. I feel that the end is coming, but I still hope - I'm still on the surface, I still feed my hope by taking breath by breath, right?


 Supposedly I have time to take care of all my projects. But without the spirit and verve they will look like god has forsaken me. Hahaha, it's unbelievable that I can joke in mine situation... But being 100% serious, I can't even start anything. It's meaningless. 


 I have enough kickassing me.